गाउँबाट एउटा चिठी

जरिकोटको खल्तीमा

शरीरकै एक अङ्गजस्तो मोबाइल फोन

जब बज्छ टिरिङ् टिरिङ्

त्योभन्दा बढी धड्किन्छ

हृदयको रिङ्टोन

तैंले ताते गर्दै हिँडेको

घरमास्तिरको बाटो हुँदै अचेल गाडी पो कुद्छ

सोचिबस्छु,

कुनै न कुनै गाडीले त

तँलाई मसम्म ल्याइपु¥याउला नि कुनै दिन !

तेरो बालापनका छाप पुरिने गरी

असाध्यै बाक्लोसँग मौलाएको छ

गोरेटा, बारीका डिल र चिप्लेटी खेल्ने भीरमा

बनमारा

मनमा माया मौलाएभन्दा पनि बढी !

नाप्न नसकिने रहेछ मायाको रोपनी

आफ्नै आँगनबाट

तैंले गाउँ छाडेपछि

मोटरबाटो हुँदै सहर पसे मान्छेजस्तै रुख र बुटीहरु

छोरीचेलीका तेजिला स्वप्निल आँखा

विस्थापित भए गाउँका उज्याला सपना

गाउँमा आए

म्याद सकिएका ओखती, मोबाइल फोनका नौरङ्गी चटक

गाउँ पसे

भद्र भेषमा तस्कर र धर्मप्रचारकहरु, भाइरल समाचार खोज्ने पत्रकार

खै नापजाँच नहुने रहेछ आउने र जानेको

हुलाकी बतासले पनि अचेल बोक्दैन चिठी

दुधकोसीसँगै बगाउँदै बगाउँदै पठाउँछु

मनको चिठी मायाले बाँधेर

बरु, कतिञ्जेल बग्ला यो कोसी यसैगरी ?

धमनीमा रगत बगुन्जेल त बगिरहला नि !